رومه اطلاعات: سه شنبه يكم مهر 1399- 4 صفر 1442ـ 21 سپتامبر 2020ـ شماره 27661 احمد راسخي لنگرودي در گذشته‌اي نه چندان دور، آن روزها که هنوز کتاب در ميان جماعت کتابخوان ارج و قرب بيشتري داشت و هنوز خبري از رسانه‌هاي ارتباطي جديد از قبيل اينترنت و فضاي مجازي و شبکه‌هاي اجتماعي و انواع و اقسام سرگرمي‌هاي نوظهور امروزي نبود، در سطح شهر تهران و کمابيش در اقصي نقاط کشور، کتابفروشي‌هايي بود که به منزله پاتوق‌هاي فرهنگي، نقطه پيوند و کانون اتصال اهالي قلم و

نظرات کاربران درباره کتاب سارتر در ایران تالیف احمد راسخی لنگرودی میشود به سبک سارا بیکول کتابی نوشت همچو "در کافه اگزیستانسیالیست" و تلاش کرد تا زندگی و تفکرات و نتایج فکری فلاسفه اگزیستانسیالیت همچو سارتر را به هم آمیخت. از سویی میتوان در این دوران فوران اطلاعات و جستجوی سریع منابع، کاربرد نام سارتر در منابع مختلف را کنار هم جمع کرد و کتابی نوشت. البته ادعا نمیکنم که نویسنده چنین کاری را انجام داده،

رومه اطلاعات- تاريخ خبر: يكشنبه 26 مرداد 1399- 6 ذی الحجه 1441ـ 16 آگوست 2020ـ شماره 27631 احمد راسخي لنگرودي آيا بايد در برابر هر نوشته و گفته و ادعايي سر تسليم فرود آورد و بدون هيچ‌گونه بررسي و پژوهشي بر آن مهر تأييد نهاد؟ آيا خبرها و داده‌هاي اطلاعاتي هميشه مصون از خطا و اشتباه‌اند؟ آيا به صرف اينکه گفته‌اند» و يا اينکه نوشته‌اند»، مي‌توان دنياي عقيده و جهان باور خود را بر مدار آن گفته‌ها» و نوشته‌ها» شکل داد؟ از کجا معلوم که اين خبر و گزارش، و

احمد راسخي لنگرودي - رومه اطلاعات دوشنبه 23 تیر 1399 چرا برخي در هيچ شرايطي تن به مقررات اجتماعي نمي‌دهند؟ چگونه است که برخي افراد، اجتماعي فکر نمي‌کنند و از همبستگي اجتماعي مي‌گريزند و حتي در مواقع بحران، برخلاف ديگران ساز خود را مي‌نوازند؟ چرا وقتي خطري بزرگ جامعه را تهديد مي‌کند و فرد فرد جامعه حکم سرنشينان يک کشتي را پيدا مي‌کنند و سرنوشت هر يک به ديگران پيوند مي‌خورد، برخي رفتاري از خود بروز مي‌دهند که با كنش جمعي و همبستگي اجتماعي در تضاد است و

از: احمد راسخی لنگرودی حاج آقای کاشفی­ پور از نیکان بود. از نیکمردان صنعت نفت. از نادر مردانی بود که زندگی­ اش را وقف مهر ورزیدن کرد. حتم که رحمت واسعه خداوندی بر اوست، با اوست، و برای اوست. او تقاطع یک عده راه­ های ارتباطی بود. تارهای ارتباطی­ اش در همه جا پخش بود؛ .

احمد راسخي لنگرودي . عصر امروز رفتم خانه دوست». خانه بود؛ دوست نبود، دوستي نبود! و چه دلگير بود اين خانه بي‌دوست. تابلوي حاوي شعر سهراب بر پيشاني ديوار در آن ضلع جنوبي سالن همچنان چشم‌ها را مي‌نواخت: خانه دوست كجاست؟» اين تابلو همان تابلو بود؛ اما اين بار بيشتر به چشم مي‌آمد. گويي غريبانه از من پرسش ديگري مي‌كرد: دوستِ خانه كجاست!؟» درمانده بودم كه چه بگويم. پس از لحظه‌اي مكث، گفتمش: اي بابا! دل خوش داري سيري چند»!

احمد راسخی لنگرودی رومه اطلاعات- سه شنبه ۱۳ خرداد ۱۳۹۹ ما همه به عنوان موجودات انسانی و طبیعت عقلانی ادعا داریم که صرفا ابزار و وسیله نیستیم. این ادعا ناظر بر ندای درون ماست و به طبقه خاصی منحصر نمی‌شود. حتی بردگان نیز که خود را همیشه برده دیده بودند مشابه دیگران، چنین ادعایی داشتند. ستمگران نیز به گونه‌ای ریاکارانه مدعی‌اند که با افراد تحت ستم خود به عنوان وسیله رفتار نمی‌کنند! .